Vaarwens 1095 op 27-09-2022

Als je veel hebt gevaren en je reis eindigt in het hospice, dan blijft het water toch nog trekken. Egbert (geb. 1936) is een zeiler in hart en nieren, zowel in Nederland als in/naar het buitenland. Hij ademt de drie W’s, water, wind en wolken en voer vaak slag met de zee, maar is nu machteloos geworden door dat kleine weeffoutje in de celdeling van moeder natuur en hem is nog maar heel weinig tijd gegeven. Via het Hospice Heuvelrug krijgt dochter Jeanette de tip dat haar vader nog één keertje geheel verzorgd kan gaan varen en ze vullen de intake in waarop vermeld wordt; “Mijn vader houdt van het water, heeft zelf een boot gehad. Vroeger ging hij zeilen op de IJssel en later woonden wij aan de Lek in Vianen. Ook ging hij op zeilvakantie naar Engeland. Zijn liefde voor het water, de wind en de wolken is groot, daarom deze wens.”
Het is volop herfst en er trekken dikke buien over, maar het weerbericht belooft een klein zonnetje later in de middag. Vandaag varen we met twee schippers (komt soms zo uit) en Anita en Marjolein bereiden de MS Vaarwens voor op de gasten. Egbert komt per brancard met de Stichting Ambulance Wens samen met zijn dochter Jeannette, haar man Frans en hun zonen Bas en Jeroen. De koffie pruttelt, de broodjes zijn binnen… we zijn er klaar voor!

Een mooi verslag van Marjolein:

De dag begon voor Egbert niet zo fijn en hij heeft even tijd nodig om zich te settelen op de Vaarwens. Het ging ook allemaal zo snel. Hij is al geen ochtendmens en hij had speciaal gevraagd of hij vroeg gewekt kon worden zodat hij rustig aangekleed kon worden en nog even kon genieten van een kopje koffie en een sigaret voordat de SAW voor de deur stond. Dat ging niet helemaal zoals gepland en hij moest zich toch nog haasten, dacht hij. Gelukkig hadden Ferry en Coby van de SAW alle tijd en kon Egbert toch nog dat kopje koffie drinken met dochter Jeannette en rustig opstarten. Tot overmaat van ramp is Egbert vannacht uit zijn bed gevallen en leek het erop dat de dag helemaal niet kon doorgaan. Maar gelukkig heeft hij niets gebroken en kranig als hij is, gaat hij ervoor. En wat heeft hij genoten!

Om 11 uur arriveren de gasten met de ambulance en eigen auto. Snel even een kop koffie en wat uitleg over de Vaarwens en dan van wal. Vanwege het weer en de tijd stellen we voor om naar de Oranjesluis te varen, vervolgens naar Durgerdam voor de lunch en daarna nog even het Markermeer op. Een gejuich klinkt: dat is Egberts grootste wens. Hij wil het ruime water zien en een sluis passeren. En als ik voorstel dat hij ook een stuk kan sturen, is al het negatieve van de ochtend weer vergeten…

Vanuit de Marina varen we bakboord uit richting het Centraal Station, Egbert kijkt zijn ogen uit naar alle nieuwe gebouwen in Amsterdam, zoon Bas veegt steeds de beslagen ramen van de kuiptent voor hem schoon. Schoonzoon Frans waarschuwt ons dat Egbert de sluispassage absoluut vanaf de brancard bij de stuurstand wil meemaken, dus dat we op tijd moeten laten weten wanneer dat is. Eerst nog even naar de IJhaven. We kunnen onder de brug door zonder de mast te strijken – er is nog even verwarring of dat echt zo is – en langs de pakhuizen en dure appartementen. Als we omdraaien en de IJhaven weer uitvaren, komt er vanachter een brul: “Waarom draaien we, we gaan toch nog niet terug?” Nee, zeker niet, maar we moeten de IJhaven weer uit, de hoek om, om verder via het Noordzeekanaal naar de Oranjesluizen te varen. Gelukkig. Egbert komt op de brancard naast de stuurstand staan, de lift omhoog, zodat hij goed vooruit kan kijken en er ontgaat hem niets. Als we iets van koers wijken, maant hij ons onmiddellijk om weer terug te sturen. Eens een schipper ..., altijd een schipper. Ondanks de stromende regen geniet hij met volle teugen en houdt alles in de gaten.

We hebben een vlotte schutting in de Zuidersluis en vervolgen onze weg naar Durgerdam. Daar meren we langszij een grote motorboot aan voor de lunch. Anita had onderweg al alles voorbereid en binnen no time staat de hele lunch op tafel. De Vaarwens wordt verbouwd, want we moeten met zijn allen rond de grote tafel in de kajuit. Dat is gezelliger. Egbert zegt dat hij eindelijk tot rust komt en dat hij zich beter voelt dan vanochtend. Hij voelt letterlijk de ‘Vaarwensboost’ en laat zich de lunch dan ook goed smaken.
Maar daarna moet toch nog even dat sigaretje. Egbert kijkt de lucht droog en in de rolstoel wordt hij naar buiten gereden voor zijn pafje. Verkwikt neemt hij weer plaats op de brancard bij de stuurstand – zelf sturen hoeft hij niet meer, te vermoeiend – en kijkt toe of we goed de haven uit sturen en de rode en groene betonning wel aan de juiste kant houden. Nu is het de beurt aan de familie om te sturen en we gaan nog even bakboord uit het Markermeer op. Ondertussen wordt het droog en als we terugvaren naar de Oranjesluizen laat zelfs een mager zonnetje zich zien. De ramen in de kuiptent drogen op, zijn niet meer beslagen en eindelijk kan Egbert goed naar buiten kijken. Hij geniet van de aanblik van het ruime sop en de vele binnenvaartschepen in de geul.

En dan vallen de oogjes even dicht. Volkomen ontspannen knapt Egbert een uiltje, terwijl Anita het roer overneemt en de Vaarwens de Oranjesluis weer in stuurt. Op de terugweg verbazen we ons weer over het grote cruiseschip dat bij de passagiersterminal ligt en over de kriskras varende pontjes. Anita en Marjolein vertellen honderduit over wat er allemaal te zien is aan de kant en op het water. Om half vijf meren we weer af in de Marina en dan volgt een emotioneel afscheid. Egbert zegt dat het niet altijd aan hem te zien is dat hij geniet, maar hij heeft een fantastische dag gehad. Deze had hij voor geen goud willen missen.