Skip to main content

We hebben in 2018 gevaren op:

Vaarwens 593 op 21-8-2018

"Hier had ik nooit van durven dromen!”593 Johan 10
-
Een marineman, een machinist, een levensgenieter, een avonturier, een mens zoals zo velen leeft zijn leven, totdat het zwaard van Damocles valt! “We kunnen niets meer voor u doen!” ,was de boodschap in Johan zijn 66 jarige levensjaar. Hij is alleen, geen gezin, geen nazaten en het enige wat overblijft is het hospice. Daar leeft hij eenzaam zijn laatste dagen, maar twee weldoeners ontfermen zich over hem. Piet en Fred zijn z’n buddy’s en zorgen beurtelings voor de onfortuinlijke goedmoedige man. Chapeau mannen! Zij waren het die samen met Johan besloten er uit te halen wat er nog in zit en daaronder viel ook nog een keertje varen. Johan wil absoluut niet met een Rode Kruisboot of zoiets, waar hij met vele lotgenoten samen zou moeten gaan varen. Ze vinden Stichting Vaarwens en dat lijkt hen wel wat. Vervolgens wordt de dag geregeld…
-
De afgelopen week verzamelde Johan energie voor zijn vaarwens en dat viel niet mee, want hij voelt zijn krachten zienderogen afnemen. Van de artsen kreeg hij nog een aantal maanden, waarvan de meesten zijn verstreken en nu tellen we al in weken… De Meander V ligt klaar voor de Vaarwens als de telefoon aan boord gaat; “We zijn vertrokken uit het hospice, maar meneer heeft nogal wat moeite met de brancard! Hij kan nog een paar stapjes doen en wil liever in een rolstoel over de haven rijden. Kunnen jullie hem daarmee van de parkeerplaats halen?” vraagt Theo de ambulancebroeder.
Zeker kan dat en even later arriveert het gezelschap op de haven….
-
De deuren gaan open en er komen twee ontzettend gezellige mannen uit de ambulance. Het zijn Johan zijn buddy’s Piet en Fred. Ook Johan heeft er zin in en ligt lachend op de brancard als hij naar buiten wordt geschoven. De grappen en grollen zijn niet van de lucht en het ijs is gebroken. We gaan in de rolstoel aan boord en Evert vind een luisterend en geïnteresseerd oor over alles van het schip en het ontstaan van de stichting. Henk fotografeert en animeert, Riet zorgt en verzorgt, Evert raakt en vermaakt en Johan…. Johan geniet en vergeet. Kijk… daar is het ons om te doen!
-
Het rondje Marken, Volendam, Vuurtoren en vertier wordt aangevangen en ons gezelschap valt van de ene verbazing in de andere. Johan klautert - na te zijn aangemeerd bij 'het Paard van Marken' met zijn laatste reservevoorraad energie van het schip, scharrelt naar de zuidkant van de toren en settelt zich onder de luifel aan een groot tafelblad, gemaakt van een zwaard. Daar krijgt hij zijn zo fel begeerde drankje en geniet van het uitzicht. Terwijl Evert met de ambulancevrijwilligers en zijn buddy’s de toren beklimt, deelt Johan met vuurtorenbewoner Thijs. Het blijkt dat ze uit dezelfde plaats komen en veel gemeenschappelijke kennissen hebben… hoe klein kan de wereld zijn! Er wordt geklommen, gezwommen, geklauterd, gekeken, gefotografeerd, gedeeld en genoten door iedereen rondom te toren in prachtig zomerweer.
-
Paniek!!! De Meander V ligt voor de toren met de trap naar de loopbrug van de terp, als Evert bovenin de toren staat een rondleiding te geven. Dan ziet hij door het raam van de machinekamer van de toren de politieboot P95 met grote snelheid naderen. Het ding heeft een enorme hekgolf en Evert rent vanuit de toren naar buiten om te redden wat er te redden valt. Gelukkig is hij op tijd en hij kan de dure RVS trap binnenhalen voordat de enorme golven de Meander V tegen de dukdalven doet knallen. Thijs zijn rubber fenders op de palen doen ook hun werk en we komen er deze ronde zonder schade af. Bij Evert vliegt de gedachte door het hoofd: “Hard kunnen varen, betekent toch niet hard moeten varen…?” De politie te water heeft daar kennelijk andere gedachten over…
-
We varen huiswaarts en Johan gaat (ietwat onzeker) aan het roer. Evert zit stand-by met de afstandsbediening achter hem op de bank, maar hoeft nauwelijks in te grijpen want Johan stuurt de Meander V feilloos terug naar Monnickendam. Geconcentreerd zit hij achter het roer en volgt de aanwijzingen van schipper Evert op, waardoor hij vergeet dat hij in zijn laatste dagen leeft. Hij leeft zijn momenten met volle teugen en absorbeert alles wat hem geboden wordt. Hij zal deze momenten meenemen tot in zijn laatste uren en ze zullen hoogstwaarschijnlijk getuigen van het feit dat een mens in zwaar weer kan genieten van het gebodene.
In de ambulance fluistert Johan tegen Evert: “Hier had ik nooit van durven dromen Evert! Dankjewel man, het was eindeloos!”
-
Vaarwel dappere Johan.
Auteur Vaarwens.
-
Met dank aan:
Jachthaven Waterland Monnickendam voor het gratis faciliteren van de ligplaats
Stichting Ambulance Wens voor het vervoer
Haven Volendam voor de gastvrijheid
Bakkerij Kees Gutter en Keurslager Dirk Spronk voor de catering
Thijs en Liliane voor de gastvrijheid en de prachtige foto’s
Vaarvrijwilligers Riet en Henk voor hun inzet
en alle sponsoren die deze dag gratis mogelijk maakten...

Lees onderaan de fotoserie het prachtige verslag, ingezonden door Johan zijn buddies...

-Johan-11
-Johan-12
-Johan-13
-Johan-14
-Johan-15
-Johan-16
-Johan-17
-Johan-18
-Johan-19
-Johan-20
-Johan-21
-Johan-22
-Johan-23
-Johan-24
-Johan-25
-Johan-26
-Johan-27
-Johan-28
-Johan-29
-Johan-30
-Johan-31


Kapitein Kaandorp en z’n twee matrozen op avontuuur

Het is dinsdag 21 augustus. Prachtig weer, 24 graden en zo goed als windstil. Wie kan op zo’n dag iets beters bedenken dan een vaartocht maken over de Gouwzee? Niemand natuurlijk, dus gaan we dat doen!Kapitein Kaandorp is er ’s ochtends in het hospice al vroeg bij. Tasje gepakt, gepikt en gedreven zit hij klaar. De matrozen Fred en Piet mogen mee voor deze all-inclusive cruise in de Bermuda driehoek tussen Monnickendam, Marken en Volendam.

We gaan niet over één nacht ijs op deze zomertocht. De wensambulance (uit Rotterdam!) rijdt voor. Verpleegkundige Theo (uit Apeldoorn!) en chauffeur Safira (uit Zoetermeer!) begeleiden ons langs alle jachthavens van Monnickendam tot we de juiste hebben gevonden. Dar ligt de Meander V te pronken en kapitein Kaandorp wordt met alle égards ontvangen door de rest van de bemanning. Evert (reserve kapitein), Henk (fotograaf) en Riet (catering) maken het vrijwilligersteam compleet op waarlijk een superschip. Groot, luxe, mooi en van alle gemakken voorzien. Gooi de trossen maar los!
Vanaf de eerste tel is onze kapitein in z’n element. De vermoeidheid lijkt in het hospice achtergebleven. Onder de indruk neemt hij alles scherp in zich op. In stilte, ja heus! Nu krijg je van Evert ook niet veel kans op spreektijd. Hij weet veel en brengt het met smaak. We zijn een en al oor. Het is vandaag zijn 593e(!) wensvaart. Ja heus, 593.

593 Johan 18Kapitein Kaandorp is niet weg te slaan van zijn plek achter Evert en vlakbij alle schermen en knoppen op het indrukwekkende dashboard en van Everts smeuiïge verhalen. En de matrozen? Zij houden zich net zo geïmponeerd als hun chef erg koest en verkennen het binnen- en buitengebeuren inmiddels midden op zee richting Marken. In het fraaie vooronder krijgt het toilet inspectie én goedkeuring van de hoofdrolspeler van vandaag. Zo, dat lucht lekker op. Via Marken door naar Volendam. Daar op de Dijk hebben ze al eens eerder kennisgemaakt met ons Kappie. Jan Smit ontmoeten we vandaag in de gedaante van de veerboot naar Marken. Die heet zo.

Hoogste tijd voor de lunch van hoog culinair niveau aan boord op onze gereserveerde plek in de haven. Aan alles is gedacht. Volkstammen Chinezen en andere toeristen trekken boven ons langs over de Dijk. Wij doen er ook een loopje en zoals het een hoogwaardigheidsbekleder betaamt, laat hij zich gewillig(!) rijden in een rolstoel.
We zetten koers naar ‘Het Paard’. De kenners weten het al: Zo heet de vuurtoren van Marken op Land’s End in de Zuiderzee. Een unicum dat we daar mogen aanleggen, want dat mag alleen Beatrix met haar Groene Draeck gezien alle foto’s aldaar. En nu wij, natuurlijk. De matrozen zijn brave jongetjes geworden in deze haast Koninklijke sferen. Bewoner Thijs ontvangt ons ook al vorstelijk. Wijk aan Zee blijkt een gouwe ouwe verbindende factor tussen gast en gastheer…. Er is tijd voor een bezichtiging van deze markante plek, een duik in zee en voor kapitein Kaandorp een versnapering in de broodnodige schaduw. Van bovenaf de toren zien we hem genieten aan zijn geliefde water (en biertje…).

Het kost moeite dit paradijsje te verlaten, maar het hoogtepunt van de dag moet nog komen: het roer komt in handen van de Maestro himself. Soepel als in zijn jonge marinejaren loodst hij ons op de kerktoren van Monnickendam af. Tikkie stuurboord, beetje bakboord. Een groots en trots gevoel straalt hij uit. Zelfs z’n stem schalt door de luidsprekers over het stille water: ”Opzouten, jullie matrozen daar op die punt!”
Het afscheid tussen boot en de wensambulance is emotioneel. “Die Evert is God in eigen persoon”, voegt een intens dankbare Johan ons toe. Voor hem is dat helemaal waar vandaag. Wat moeten we daar nog aan toevoegen? Helemaal niks, oh ja, natuurlijk wel: Stichting Vaarwens, Wensambulance, hospice, iedereen ontiegelijk bedankt!!

De buddy matrozen