Vaarwens 1502 op 16-06-2025

Michella (geb. 1984) uit Terneuzen bevindt zich en een rollercoaster. Zo heb je nog plannen met je leven en zo verdampen die als sneeuw voor de zon! Haar sterke lichaam wordt plotseling geteisterd door de sluipmoordenaar, die als een woekerplant door haar lichaam raast. Hoop is schaars, maar Michella laat het er niet bij zitten. Ze wil nog herinneringen maken en zich laven aan haar (klein) kinderen. Via de SAW krijgt ze de tip om nog met het hele gezelschap een hele dag het water op te gaan, maar ja… van Terneuzen naar Monnickendam is wel een hele rit! Ze gaat er toch voor, en vandaag is haar vaardag al, want de ziekte heeft haast!

.

Omdat de MS Vaarwens vanuit Amsterdam volledig volgeboekt is, wordt de Meander V weer ingezet. Nog altijd enthousiast maken Evert en Inge samen hun schip klaar en met vrijwilligers Hanneke en Henk zal Evert de Vaarwens maken. De lift, het mobiele toiletje, oprijplaten en andere zaanpassingen worden in het schip gemonteerd om de gaste zorgeloos aan boord te krijgen, want de Meander V is - en blijft uiteindelijk een zeeschip met hoge dorpels en waterkeringen.

.

Hanneke en Henk zijn nog maar net aan boord, en dan gaat de telefoon vanuit de ambulance al : “We staan al voor de slagboom!” klinkt het enthousiast. Ze zijn mooi vroeg, en Evert maakt de toegang naar het haventerrein open. Even later volgt er een warme ontmoeting op de parkeerplaats met een prachtig gezin uit het uiterste zuiden des lands. “Goede rit gehad?” vraagt Evert belangstellend aan zijn nieuwe gaste. De rit van tweeëneenhalf uur was lang voor Michella, maar ze is positief. Ze wil vandaag plukken wat er te plukken valt en laat zich verrassen.

.

Op Evert zijn innovatieve ‘brancardkarretje’ rolt de brancard zacht over de hobbelige oude steiger en zonder al te veel schokken arriveert Michella haar getergde lichaam bij de Meander V.

“Dit is ons huis Michella, en daar gaan we de hele dag mee het water op! Lijkt je dat wat?” vertelt Evert enthousiast.

Michella lacht en kan het even niet bevatten. De Vaarwensboost neemt bezit van haar en ze voelt kracht opkomen, als we voorstellen dat ze vanaf de brancard in onze comfortabele rolstoel kan. Even later zit ze parmantig in de rolstoel en rijden we haar aan boord.

Er is koffie en thee met lekkers erbij en Evert doet zijn gebruikelijke welkomstwoordje. We maken een vaarplan en dan gaan de trossen los.

.

Als de Meander V nog maar amper vaart en een draai maakt in de kom voor de stad, hoort Evert tumult achter zich. Michella wil boven bij hem zitten en krijgt daarvoor zoveel energie, dat ze - zonder gebruik van het liftje te maken – met ondersteuning van de ambulancemensen de trap naar de stuurhut beklimt. “We hebben een liftje hoor! Even wachten!” roept Evert vanachter het stuurwiel, maar hij is te laat. Michella is al boven! Wát een kanjer!

.

Genoeglijk vlijt ze zich neer op de comfortabele stuurhutbank en ze wordt van alle kanten ingepakt met de speciale steunkussens die we hiervoor aan boord hebben.

“Beter zo?” vraagt Evert en dan zetten we koers naar open water. Hij vertelt, Hanneke zorgt en Henk legt de dag vast op de gevoelige plaat, terwijl Michella en haar naasten genieten van wat hen ten deel valt.

We maken het gebruikelijke rondje Gouwzee, dat voor de bemanning heel bekend is, maar voor de gasten is dit alles nieuw. De verhalen en anekdotes gaan er in als zoete koek en even lijkt alles heel gewoon…

.

In Volendam heeft de havenmeester weer een mooi plekje voor ons gereserveerd en het invalidentoilet is speciaal geopend voor ons. Na de lunch gaat Michella in de rolstoel ‘de Dijk’ op om met haar gezinnetje te passagieren.

We denken bij terugkomst dat onze gaste nu wel moe is en vragen haar of ze nog puf heeft om de anderhalf uur durende tocht naar de vuurtoren te maken. Het antwoord is overtuigend positief! Mirella haar Vaarwensboost is nog niet uitgewerkt en we knorren vol energie naar de toren waarover Evert zoveel kan vertellen.

.

Als we de terugreis aanvangen, zien we dat het mooi geweest is. Onder het monotone gebrom van de motoren vallen de oogjes dicht en ook de kleine van twee geeft toe aan de vermoeidheid van alle indrukken.

Als we na een klein uurtje de haven weer binnenvaren, is het tijd om te ontschepen. Nog een groepfoto naast het schip en dan weer op het brancardkarretje naar de parkeerplaats.

.

Een emotioneel afscheid volgt en dapper dankt de strijdende lieverd ons voor deze dag vol vergetelheid, want alles leek even heel gewoon…

.