Vaarwens 1519 op 13-07-2025

Afgelopen donderdag belde Inge mij. "Zondag is er een spoedwens. Ben jij nog beschikbaar?" Voor de zekerheid check ik mijn agenda en geef aan Inge door, dat ik kan. De verdere info zal ik ook snel ontvangen. 

.

De wekker ging vanmorgen niet al te vroeg. Normaal gesproken gaat deze rond 06.30 uur als ik een Vaarwens heb, maar deze keer varen we pas aan het begin van de middag. Ik hoef nu dan ook geen lunch op te halen. Ik besluit nog wel om even naar Klarenbeek Fruit te rijden in mijn woonplaats, om twee kilo kersen te kopen. Ik vernam dat onze gast uit Voorhout komt en ik heb het vermoeden dat je daar niet zo makkelijk kersen bij een boer kunt kopen. Twee kilo voor 12 personen, dat moet wel genoeg zijn denk ik en ik weet dat er nog genoeg ander lekkers aan boord is. 

.

Anita had de Vaarwens al helemaal voorbereid. Alles lag en stond al klaar. We hebben nog een uurtje voordat Sjaak (geboren 1945) zal arriveren samen met zijn vrouw Lenie, dochter Leonie en diens man Bart, zoon Remco met zijn vrouw Saskia en twee van hun drie dochters, namelijk Isis en Do.

.

Sjaak wordt gebracht door Toon en Monique van de Stichting Ambulance Wens. Zij gaan ook mee tijdens deze tocht. Anita neemt de telefoon op en verneemt dat de wensambulance er om 13.55 uur zal zijn. Nou, en dat zijn ze, ... stipt op tijd. 

.

Nadat we kennis hebben gemaakt en we iedereen hebben voorzien van een kopje koffie, thee, fris en wat lekkers erbij, kunnen we na het welkompraatje de trossen los gooien. Sjaak mag kiezen waar we naartoe gaan. Remco noemt de Zaanse Schans als optie. Maar dat gaat wegens de beperkte tijd niet lukken. Voor Sjaak maakt het niet uit waar we heen gaan. Ik ga ervan uit, dat Anita wel een leuk tochtje weet te verzinnen. 

.

De familie heeft zich geïnstalleerd in de kuip. Het is bewolkt, maar niet koud, dus de achterkant van de kuip kan lekker open. Sjaak ligt op de brancard en kan zo mooi naar buiten kijken. Zijn kleinkinderen vermaken zich wel buiten op het dek en zitten daar afwisselend met hun ouders, oma, oom en tante. 

.

Van Leonie hoorde ik dat haar vader sinds 1,5 week in een Hospice verblijft. Iets wat niet makkelijk is, ook niet voor hun moeder. Saskia vertelde dat Sjaak afgelopen woensdag een dip had. In het Hospice attendeerden ze hen op de Vaarwens en Sjaak fleurde hierdoor op. Zo werd alles nog met spoed geregeld. 

.

We varen richting het centraal station. De pontjes varen af en aan. Die zijn altijd druk bezet. Vervolgens doen we een rondje IJ-haven, Entrepotdok en steken dan via de Oranjesluizen over naar Zijkanaal K naar Nieuwendam. Sjaak slaat het allemaal gade vanaf de brancard. 

.

Leonie heeft verschillende soorten worst meegenomen van haar werk, salades en toastjes ontbraken zelfs niet. Nou, dat is heerlijk voor een borrelplankje. Dus ik maak een bord op met kaas, de worst, druiven en zet ook een schaal met kersen neer. Daar werd heerlijk van gesmuld. 

.

Sjaak hoeft niet zo nodig met de brancard de lift op om dichtbij het roer alles te kunnen zien. Zijn kleindochters zien het wel zitten om even een stukje te sturen. Anita staat haar plaats dan ook graag af aan Do. Met haar 11 jaar is ze de jongste van het gezelschap. Haar stoel wordt hoger gezet zodat ze alles goed kan zien. Na enige aanwijzing van Anita en wat oefening met sturen, heeft ze het helemaal in de gaten. De strakke blik die ze in het begin had door concentratie, maakte al snel plaats voor een grote glimlach. Ze wilde het roer bijna niet overgeven aan Isis, haar zus van 15 jaar. Maar uiteindelijk heeft Isis het laatste stuk gevaren en ook zij deed dat keurig. Ik had even daarvoor een gesprekje met Isis, die na de vakantie naar de vierde van de middelbare school gaat. Toen ik vroeg of ze al wist wat ze wilde worden, antwoordde ze: "Iets met kinderen of in de uitvaartzorg”. Dat laatste had ik even niet zien aankomen. Maar bijzonder is het wel. Juf of in de uitvaartzorg, allebei een mooie keuze. Ik zit even bij Sjaak en ik zie hem vol trots naar zijn kleindochters kijken die hem weer terug varen naar de Amsterdam Marina. Afmeren laten we hen maar niet doen. Dat laten we aan schipper Anita over, die dit feilloos weet te doen. 

.

Lieve Sjaak, 

Aan het begin van de dag vroeg ik of iemand er bezwaar tegen had om op de foto te worden gezet. Niemand had er problemen mee. U zei dat u de foto's nooit zou zien. We hopen toch dat u ze samen met uw familie mag bekijken. Op vakantie konden jullie helaas niet meer, maar deze herinnering pakt niemand jullie meer af. 

Het was een eer voor ons om u en uw familie aan boord te mogen hebben vandaag. 

Silvana (auteur)