Na ruim een maand in het noorden des lands te hebben gelegen wordt het tijd om onze winterplek bij de kromhoutwerf op te zoeken. Het IJsselmeer ligt echter nog steeds dicht met pakijs bij Kornwerderzand en het waait al ruim een week een dikke zuidwest 6 langs de kust. We hebben geen zin in een knobbelige oversteek buitenom en het ijs bij Kornwerd ligt er nog wel een aantal weken. Dagelijks raadplegen we de ijskaarten van binnenwaterbeheer op  http://www.infocentrumbinnenwateren.nl/ijsberichten/ijskaart.asp?info=Noord-Holland&reload_coolmenus , maar we zien weinig of geen verandering in de ijsruggen op het ijsselmeer. We besluiten uiteindelijk maar een aantal uurtjes om te varen en gaan via Leeuwarden, Fonejacht, via het Margrietkanaal naar Lemmer. Daar blijkt nog ijsgang te zijn vanaf de sluis tot de Friese hoek, maar volgens de opgevraagde gegevens is daar doorheen te komen. Met de ervaringen van het vorige jaar nog vers in ons geheugen, hebben we er weinig zin in maar toen heeft de Meander ons er ook doorheen geholpen en we hopen de ze ons ook nu weer zonder schade naar open water zal brengen. Als we de sluis uit komen, zien we dik pakijs wat door de zuidwestenwind stijf in elkaar wordt geperst.

Dikke schotsen steken omhoog en schollen ijs van ruim een vierkante meter en 20 cm dik teisteren de romp van het schip. De schroeven dreunen en knarsen als ze dikke brokken ijs te verwerken krijgen en dat doet pijn. Als ik het gas er af gooi, liggen we subiet stil en we dreigen dan niet meer los te komen, dus we moeten wel door. Het zijn lange minuten ploegen door de 50 centimer dikke laag drijfijs en het schip trilt zo erg dat de lampjes uit de fittingen vallen. "We zouden dit nooit meer doen Inge!" , roep ik geergerd maar we moeten door. In de verte is open water maar het venijn zit in de staart. De Meander maakt geen voortgang meer en met twee kilometer per uur zwoegt het schip naar open water. Na bijna een half uur bereiken we de Friese hoek en komen in ijsvrij water. Het gas gaat er op en we hebben niet meer trillingen dan voorheen. Gelukkig, de schroeven hebben het overleefd en nu op naar Amsterdam. Vanaf Urk zien we de volgende dag niets meer wegens potdichte mist en het enige wat we zien zijn de kademuren van de Houtribsluizen. Gelukkig klaart het bij Amsterdam wat op en we zien de stad uit de mist opdoemen. Om twee uur 's middags liggen we in hartje Amsterdam bij de kromhoutwerf. Rust.....!