Tussen alle aanmeldingen door, komt de wens Margriet binnen. Ze is getroffen door de verwoestende ziekte kanker en is niet meer te behandelen. De situatie van de moedige vrouw verslechterd snel en er wordt besloten dat Margriet naar een hospice gaat. Toch ligt haar vaarwens nog in het verschiet en ze heeft er zin in om nog éénmaal met haar lieve zoon en schoondochter een dagje te vergeten. Inge heeft geregeld dat ze de vaardag op zo korte termijn moet delen met een lotgenoot en dat is geen enkel probleem, als ze er nog maar even uit kan...

Vandaag is het zo ver, maar gisteren is Margriet verhuisd naar het hospice en dat doet haar beseffen dat het over en uit is... De hele nacht is ze onrustig en slaapt weinig. Tóch wil ze nog varen en dat geeft aan hoeveel wilskracht er is en hoe moedig deze uiterst zwakke vrouw is.

Evert haalt Margriet op van de parkeerplaats en schrikt hoe zwak de ze is. Eenmaal in de rolstoel komt een glimlach op het verzwakte gezicht en Margriet geniet.

"Wil je binnen of buiten?" vraagt Evert.

Margriet wil wel naar binnen in de stuurhut. Het voelt daar kennelijk veilig en even later zit de dapper strijdende vrouw in de rolstoel in de stuurhut te genieten.

"Prachtig! Wat hebben jullie een mooi huis!" lacht ze zachtjes.

"Ja.... en vandaag gaan we verhuizen, maar we hoeven niets in dozen te pakken!" grapt Evert.

"Je bent rijk!"fluistert Margriet en Evert snapt als geen ander wat ze daarmee bedoeld...

Inmiddels zijn ook Chris en zijn familie gearriveerd en na een kort welkomstwoord gaan de trossen los.

Het is buiten 32 graden en er staat (gelukkig) een straffe wind. De Meander V hobbelt van haventje naar haventje, maar Evert kijkt zorgelijk achterom naar zijn lading. Margriet gaat plotseling snel achteruit en haar liefhebbende kinderen verliezen haar geen moment uit het oog. In Volendam gaat Margriet op de bank liggen en valt in diepe slaap. De onrust van de verplaatsing naar het hospice de afgelopen dag heeft haar uitgeput en de Meander V geeft haar een veilige schutse. Het voelt zo vertrouwd, dat ze eindelijk haar ogen durft te sluiten... Wat een compliment!!

Er wordt geluncht, de boordgenoten gaan op de foto en Margriet slaapt diep in.

Als we weer gaan varen, gaat de lieve schat snel achteruit, maar weet van geen wijken. Ze voelt zich bezwaard naar haar medegasten die zo ruimdenkend waren om de dag met haar te delen en dat wil ze niet verstoren. Evert houdt palaver en er wordt unaniem besloten Margriet terug te brengen, want is op. De maximum dosering morfine kan de pijn niet dempen en de pijn wint... Een klein half uurtje later gaat Margriet naar het hospice terug...

Jammer dat we je niet meer hebben kunnen geven lieve schat...

Vaarwel...

Auteur Vaarwens

Met dank aan:

Vaarvrijwilligers Francoise en Dick

Marina Monnickendam voor de gastvrijheid

Havendienst Volendam voor de gastvrijheid

Bakker Gutter en slager Dirk Spronk voor de catering

...en alle sponsors die dit mogelijk hebben gemaakt