Als je een werkzaam leven hebt gehad, toe bent aan je welverdiende pensioen, dol bent op water en varen, dan trek je je plan voor een onbezorgd najaar van het leven. Vervolgens gooit een tumor in je hoofd alles in de war en is er weinig meer te plannen... Cees overkwam het en hij wil nog graag één keertje varen!

Na dagen van harde wind, regen en onstuimigheid, komt er een beetje rust in de atmosfeer. Gisteren nog, werd voor het eerst in tijden een vaarwens geannuleerd vanwege het uitermate slechte weer, en Cees is blij dat zijn vaardag vandaag toch door kan gaan. Zijn zoon met echtgenote en twee kleinkinderen is namelijk over vanuit Nicaragua en hij zou niets liever willen dan met hen een dagje varen. Het gaat vandaag gebeuren!

Cees wordt met de rolstoeltaxi keurig op tijd afgeleverd in de Jachthaven Waterland, alwaar de Meander V klaar ligt om haar gasten vandaag weer rond te varen over het mooie Markermeer. Een warm welkom en een feest van herkenning...

Water, weidsheid, warme mensen en een waanzinnige omgeving... wat wil je nog meer!

Cees wil graag naar de vuurtoren van Marken. Vorig jaar liep hij daar zelf nog rond tijdens een open monumentendag, maar nu wil hij graag de overgevlogen kleinkinderen er mee plezieren... We meren aan, lunchen en dan gaat iedereen de terp op, behalve Cees... Evert blijft alleen bij hem en deelt de emoties. Het besef dat... het gevoel van... het accepteren van... het ervaren van afhankelijkheid... de onzekerheid van ‘hoe lang nog...’, het zijn allemaal elementen van verdriet, onvermogen en geforceerde berusting, die een traan over Cees zijn wangen laat rollen. Evert troost en samen delen ze een moment, dat voor velen nog heel ver weg lijkt!

Ondertussen worden er met 3 camera’s honderden foto’s gemaakt, die de familie straks mee naar huis krijgt als herinnering aan deze dag van delen...

Na de rondleiding en torenbezichtiging, varen we weer. Er komen verhalen voorbij op het achterdek en Evert krijgt inspiratie voor een volgend boek. Cees en zijn lief vertellen...
De dag vliegt om en als we afscheid nemen, houdt Cees Evert stevig vast en zoent hem met rode ogen; “Dank man! Ik wist niet wat ik moest verwachten maar dit overtreft alles!”

Zijn lieve Nicaraguaanse schoondochter pakt Evert zijn handen en bidt met hem dat er een eigen vaarwensschip voor de stichting mag komen en dat we kracht krijgen om dit prachtige werk nog lang te mogen kunnen doen...