Een techneut in hart en nieren, moet (bijna) alles met zijn handen doen. Evert weet er alles van, want een kleine blessure belemmert hem als techneut al bij zijn werkzaamheden. Wil is ook techneut, maar de ALS wist hem te vinden… Als één van de eerste gevolgen van de ongrijpbare ziekte viel de kracht in zijn handen en armen uit! Wil kan zijn tanden niet eens meer poetsen, laat staan bezig te zijn in de techniek. Er naar kijken is het enige wat hem rest want het spreken erover is hem ook al afgenomen. Vandaag was er voor hem genoeg techniek te bekijken aan boord van de Meander V…

Het stormde vannacht in Amsterdam… Om drie uur vannacht was Evert er nog uit om de loopplaat en de vlaggen binnen te halen, maar tegen de tijd dat Wil en zijn naasten aan boord komen, is de wind al wat gaan liggen. De Meander ligt er klaar voor en staat in de startblokken om het gezelschap op te vangen. Wil komt in de rolstoel, dus is het schip rolstoeltoegankelijk gemaakt en het interieur is ook omgebouwd, want vanwege het gure weer zullen we vandaag binnen vertoeven.

Tegelijk met Wil en zijn naasten komen ook vaarvrijwilligers Riet en Danny aan, want het verkeer gooit wat roet in de planning. Geen probleem, want even later gaat Wil in de zware rolstoel aan boord en wordt op de traplift gereden en naar boven geheveld. Daar heeft Evert het ‘podium’ opgebouwd zodat hij ruim zicht rondom heeft vanachter de stuurstand. Wil lacht tevreden als hij geïnstalleerd is, ten teken dat de vaardag kan beginnen. We vertellen, varen, delen en genieten van Amsterdam en omgeving en Wil toont met grote regelmaat een grote glimlach van plezier…

We genieten van een fantastische lunch, door Riet en Danny verzorgd en ook Wil werkt (al is het met veel moeite) een paar zachte boterhammen met salades weg. Hij heeft besloten door te vechten voor het leven totdat hij bijvoorbeeld niet meer kan eten! We moeten even slikken bij deze gedachte, maar hebben diep respect voor het besluit van dit mooie mens die stukje bij beetje alles wordt afgenomen, totdat hij zelf beslist dat het niet meer gaat…

Het blijft de hele dag droog en zelfs het zonnetje laat zich af en toe even zien. Wil en zijn naasten genieten, - en niet met mate - van hun dag aan boord. Op de terugreis wordt het hem teveel en sukkelt even in slaap, maar even later gaan de grote ogen weer open om het leven te absorberen. Als Evert de Meander V met harde zijwind vlekkeloos weer achteruit heeft ingeparkeerd in de Amsterdam Marina, komt het moment van afscheid. Evert knielt bij de rolstoel neer en Wil zou nog zoveel willen zeggen, delen en bedanken, maar zijn spraak laat hem in de steek. Met vreselijk veel moeite kan hij enkele woorden in Evert’s oor fluisteren, die daardoor emotioneel diep geraakt wordt. Hij beseft dat hij zelf de hele dag heeft zitten vertellen, kletsen, verhalen en moeiteloos kan communiceren, hij beseft wederom hoeveel rijkdom het geeft om gezond te zijn en dit te kunnen doen voor een prachtig mens als Wil in zware tijden. Hij knuffelt hem met een traan voor altijd een afscheid toe vanuit het diepste van zijn hart…