Vaarwens 937 op 06-10-2021

Dat je het leven niet naar je hand kunt zetten, ervaart Edwin als geen ander. Hij heeft een grote droom: een wereldreis met zijn eigen zeilboot. Net als die in zicht komt, krijgt hij in november 2020 de diagnose blaaskanker. Weg droom! Als hij een week geleden hoort dat er geen verdere behandeling meer mogelijk is, vult zijn vrouw Audry het formulier van Vaarwens in en vermeldt daarbij: “Zelf hebben wij sinds juni 2020 een eigen bootje, een spitsgatter van 7.70. Dit jaar zijn we slechts vier dagen met de boot weggeweest…”

De planning slaat aan het bellen en er blijkt spoed bij te zijn, dus wordt er direct een ambulance gereserveerd en vandaag gaat Edwin (geb. 1969) nog éénmaal varen, al wordt het geen wereldreis…

 

 

"Edwin, Audry en hun vier kinderen komen om 10.15 uur aan met de ambulance van Stichting Ambulancewens en eigen vervoer. Ze zijn vroeg, maar ze hebben er ook zin in. Edwin steekt meteen van wal en vertelt over zijn droom, over zijn leven en over zijn blaaskanker. Hij heeft haast, lijkt het. Haast om van wal te steken, haast om volop van deze dag te genieten. Hij vertelt dat hij het zo fantastisch vindt om deze dag met Audry en zijn kinderen samen te zijn en vraagt ze allemaal de telefoon op stil te zetten. Na een snel kopje koffie gaan om 10.30 uur dan ook de trossen los. Met tien man, schipper en boots, de gasten en de vrijwilligers van Ambulancewens, is het volle bak, maar een gezellige boel. Carla zorgt dat ze niets te kort komen. Vooral de chocoladerotsjes en soesjes gaan er in!

 

De dag begint triest met veel regen, maar zal uiteindelijk eindigen met een gulle lach als ’s middags de zon doorbreekt. Het maakt voor Edwin niet uit. Hij komt meteen op de stuurmansstoel zitten en kijkt mee. We varen vanuit de Marina Amsterdam naar de Oranjesluizen, want Edwin wil naar Pampus! Hij legt ondertussen zijn kinderen uit wat ‘Voor Pampus liggen’ is en vertelt honderduit. Hij ziet elke kruisende pont en oplopende boot en rapporteert die aan de schipper. Hij wil zo graag meevaren. Vorig jaar voeren ze hier met hun eigen boot en overnachtten in de Sixhaven. Ze konden er met hun 7.70 spitsgattertje net nog bij, zo volgepakt lag de haven. Ook een avontuur was na het Centraal station onder de brug door, langs het Scheepvaartmuseum naar de Amstel. Ze zien alle punten weer waar ze vorig jaar gevaren hebben en wijzen alles aan. Een mooie herinnering.

 

Na de Oranjesluizen neemt Edwin het roer in handen en stuurt ons naar Pampus. Je ziet meteen dat hij gewend is een schip te sturen. Moeiteloos vaart hij een rechte koers. We leggen aan bij het Forteiland en genieten van de klaargemaakte broodjes van Vasum. Carla heeft het druk met tien man, maar tovert een fantastische lunch op tafel. Ineens is iedereen stil. Te druk met eten!

Naast ons komt een oud marineschip liggen en ambulancechauffeur Frans wil wel even aan boord kijken. Het hele gezelschap gaat mee, Edwin incluis. Hij klautert over de reling van de Vaarwens, de loopplank op van de Mahu en iedereen laat zich rondleiden.

 

Als hij weer aan boord geklauterd is, gaat het lichtje even uit. Edwin gaat op de bank liggen, hij wil niet op de brancard. De Vaarwens vaart rustig terug naar Amsterdam. De rest zit lekker voor op het schip en in de kajuit stilletjes te genieten. Ondertussen laat de zon zich zien en de wereld wordt er veel aangenamer door.

Na een powernap is Edwin er weer, het grote genieten gaat door. Audry vertelt dat ze het er druk mee heeft en dat haar leven op z’n kop staat, en dan ook nog tijd voor haarzelf vinden; “Vandaag hoeft dat gelukkig niet. Ik kan alles loslaten.” zegt ze met een ontspannen blik in haar ogen. Ook zij geniet met volle teugen omdat ze even niet alles hoeft te managen. Ze vindt het lastig om niets te doen, maar gelukkig laat ze zich alles lekker aanleunen. Het is ook hààr dag. “Het kan toch niet zomaar klaar zijn”, zegt ze plotseling. “We hadden nog zoveel plannen, en Edwin zeker…”

 

Om 15.15 uur liggen we weer gemeerd in de Marina en het afscheid is moeilijk. Na zo’n mooie intensieve dag is de werkelijkheid weer daar. Edwin vertelt dat hij trots is op zijn gezin en dat hij dankbaar is dat hij met hen deze dag heeft mogen meemaken. Hij weet niet hoe lang hij nog heeft, maar hij wil nog zoveel, met Audry, met zijn kinderen. Hij gaat nog met zijn zoon Mikel naar de James Bondfilm ‘No time to Die’. “Hoe toepasselijk is de titel”, zegt hij ironisch. Hij wil lopend naar de ambulance. Nog zo lang mogelijk genieten van alles dat hij nog wel kan!

 

Vaarwel Edwin

Auteur Vaarwens

Edwin: † 3-11-2021

 

Met dank aan:

Dagschipper Marjolein en boots Carla voor hun inzet

Amsterdam Marina / Jachthaven Groep voor het beschikbaar stellen van de ligplaats

Bedrijven Kraanspoor voor de parkeergelegenheid gasten

Brandweerkazerne IJsbrand voor de parkeergelegenheid vrijwilligers

Stichting Ambulance Wens Nederland voor het ambulancevervoer

Broodje Vasum voor de deels sponsoring van de lunch

Forteiland Pampus voor de gastvrijheid tijdens de lunch

Oranjesluizen voor de vlotte schuttingen

Port of Amsterdam voor de vergunningen

en alle sponsoren die deze dag gratis mogelijk maakten...