Vaarwens 1521 op 16-07-2025

Wanneer de wensambulance zich meldt hebben onze gasten al een hele rit achter de rug. Vanuit Emmen zijn ze vroeg vertrokken. We maken hartelijk kennis met Frans en Annie, met Meta van het Hospice ’t Huis van Heden en Mariet en Rob als collega’s van de Stichting Ambulance Wens uit Rotterdam.

Onze gasten verheugen zich op het varen. Maar natuurlijk eerst een kop koffie en even nader kennis maken. Marcel vraagt hen hoe ze op deze vaarwensgedachte zijn gekomen: hebben zij zelf gevaren? Frans vertelt dat dat zeker het geval is, ze hebben jaren mooie vakanties gehad met hun zodiac, vaak op het Gardameer. En Annie vult aan:”water is vrijheid”. En vandaag hopen zij nog een keer van vrijheid en het water te kunnen genieten. Het ziektebeeld van Annie heeft hen beiden overrompeld. Nog maar kortgeleden kregen zij het slechte nieuws dat Annie binnenkort afscheid moet gaan nemen. Voor Frans een enorme schok. Annie is zijn steun en toeverlaat. Hun leven staat op zijn kop. Maar vandaag willen zij genieten.

Het is windkracht 5. Dat maakt een tocht naar Pampus behoorlijk onrustig. Dus wordt de route naar Zaandam verkozen. Onderweg is de stemming al snel opgewekt. Frans blijkt een groot gevoel voor humor te hebben. Dat helpt om alles te relativeren. Dan blijkt ook nog dat zijn roots uit UTREG komen, onze ambulancemedewerkers uit RRROTTERDAM en wij nu over het IJ in AAMSTERDAAM varen. Zo verstaan wij elkaar goed. Marcel moet er een rondedansje van maken.

Tijdens de tocht passeren we de sluis en verschillende mooie industriële gebouwen. Ook de groene Zaanse huisjes maken de tocht schilderachtig. Na de spoorbrug komen de molens in zicht. Altijd weer een plaatje.

Annie praat niet veel, zij geniet in stilte. Frans daarentegen voert volop het woord en maakt overal een grapje van. Zo verbergt hij ook een beetje z’n emoties. Wanneer we aanleggen bij de houtzaagmolen “Het Jonge Schaap” is het tijd voor de lunch. Onze gasten zijn verrast, zo mooi en lekker vinden zij de broodjes. Ze kiezen ervoor niet voor van boord te gaan. Met de brancard is dat toch een hobbelige onderneming. Zij genieten vooral van het mooie uitzicht, de draaiende molens en de vele toeristen op het vaste land. Marcel gaat even van boord. Hij maakt wat foto’s zodat onze gasten weten wat zij niet gezien hebben. Ook meldt hij de vrijwilligers van de molen dat we aan boord blijven. Zo kunnen zij ook voort. We worden altijd hartelijk ontvangen en er wordt altijd even tijd voor ons gemaakt.

Op de terugweg neemt Frans even het roer over. “Net een vrachtwagen,” vindt hij. Hij is verrast hoe gevoelig het schip reageert. Maar als de sluis in aantocht komt draagt hij toch graag het stuur weer over aan Marcel. We passeren weer meerdere havens en enkele grote vrachtschepen. Het weer is wat opgeklaard. Af en toe een waterig zonnetje en woeste luchten die elkaar afwisselen.

Frans vertelt over de bijzondere en liefdevolle ervaringen die hij samen met Annie heeft nadat de ernst van Annies ziekte bij iedereen doordrong. Dat geeft hen heel veel. Zoveel lieve mensen om hen heen, ook in het hospice ervaren zij dit. Daar zijn zij heel dankbaar voor. Zij hebben zelf ook veel sociale activiteiten ontwikkeld toen zij jong waren. Ze organiseerden voor de jeugd van alles, onder andere dansavonden. Daar hebben zij samen goede herinneringen aan.

We genieten nog een hapje en drankje en dan komt de Amsterdam Marina alweer in zicht.

De vaardag is bijna ten einde. Onze gasten hebben nog een lange rit voor de boeg naar Emmen en ook de ambulance moet nog terug naar RRRotterdam. Dus meren we aan en maken nog een groepsfoto op de steiger.

We nemen warm afscheid van onze lieve gasten Annie en Frans. Wat was het mooi om samen met jullie deze dag te beleven. We zeggen Meta gedag. We herkennen de passie van liefdevolle zorg in elkaar. En ook met onze collegae ambulancemedewerkers was het een mooie waardevolle dag.

Lieve Annie en Frans, we wensen jullie veel sterkte en nog mooie dierbare momenten samen toe. Goeie reis.

We zwaaien hen uit totdat we de lichten van de ambulance in de verte zien verdwijnen.