Een dag met een gouden randje...

Het verhaal van Pleun die nog een laatste wens had om een dag te varen. Hij werd aangemeld door onze vriend Kees van de Stichting Ambulance Wens Het werd ook voor ons een onvergetelijke dag...

Vaarwel dappere Pleun
Auteur Vaarwens

Met dank aan:
WSV de Zuiderzee voor de ligplaats
Stichting Ambulance wens voor het vervoer en de wens

Het verslag van Pleun:

Even voorstellen,

Pleun Reedijk 70 jaar, sinds 1½ jaar levend met de diagnose uitbehandelt ( mooie tumor in rechterlong en een aantal kleine broertjes en zusjes in de linkerlong. Maar vandaag geen tijd om daaraan te denken, al jarenlang koester ik de wens om een tocht te maken met een boot op groot water en vandaag gaat deze wens in vervulling dankzij een e-mail die mijn dochter gestuurd heeft aan stichting Ambulance Wens. Zelfs de zuster van hospice De Patio, waar ik verblijf, is een uur eerder begonnen met haar dienst om te zorgen dat ik gewassen en netjes gekleed ben. Om negen uur is de prachtige ambulance met mij gereed voor vertrek. Grote ramen waardoor ik de hele rit naar buiten kan kijken zonder dat men naar binnen kan gluren, leuk om te zien hoe mensen naar binnen proberen te kijken maar niets anders zien als donkere ramen. Onze chauffeur houdt de wagen keurig tussen de lijntjes en de zuster die naast mijn bed zit weet leuke verhaaltjes te vertellen. Wat mij betreft kunnen we doorrijden naar Madrid zo comfortabel lig ik op deze mooie brancard, maar we rijden noordwaarts richting Amsterdam. Omstreeks half elf zijn we aan de steiger waar de Meander afgemeerd ligt waarop we de vaartocht zullen ondernemen. We maken kennis met schipper Evert, Inge en scheepshond Joey.  Kees (onze chauffeur) en Evert dragen mij met een speciale stoel via de steigers aan boord en daar wordt ik geïnstalleerd in een comfortabele stoel. De beide 500pk motoren komen tot leven en de vaarreis is begonnen, via Pampus en het Markermeer richting Volendam. Inge heeft gezorgd voor een heerlijke lunch op het achterdek, daarbij geholpen door mijn kleindochter. Op het Markermeer is het druk met grote en kleine zeil en motorboten. Mijn beide dochters liggen te zonnen op het voordek en achter het schip heeft zich een peloton meeuwen verzameld die in een rechte lijn meevliegen. De zon speelt met de hekgolven van de Meander, een schitterend gezicht om te zien.

Het besef dringt tot mij door dat dit de laatste maal zal zijn dat ik zo iets moois samen met mijn gezin mag meemaken en de tranen kan ik dan ook niet bedwingen maar daar is dan weer de zuster die met een arm om mijn schouder en een paar mooie woorden dat het vandaag een dag is om te genieten en dank zij haar lukt mij dat ook weer. We naderen Volendam en de schipper heeft gezorgd dat er voor ons een mooi plekje aan de kade is gevonden. Met de rolstoel gaan we voor een uurtje het dorp in waar ook uiteraard een foto in traditionele klederdracht gemaakt moet worden. Met het hele gezin omkleden is natuurlijk een hilarisch gebeuren en het gelach is dan ook niet van de lucht en zowaar het is nog een leuke foto geworden ook. Maar aan alles komt een einde en dus vertrekken we weer richting Amsterdam. De schipper heeft zogenaamd nog een klusje te doen buiten en ik moet dus maar even het roer nemen. Dat valt even tegen, ondanks het feit dat ik veel tijd aan het stuur van een vrachtwagen heb doorgebracht valt het niet mee om dit prachtige schip in een rechte koers te houden en als het dan ook wat drukker wordt in de buurt van Amsterdam ben ik blij dat de schipper het weer van mij overneemt.

Na het afmeren in de haven volgt het afscheid wat voor mij erg emotioneel is! Wat moet je als dank zeggen tegen die fantastische mensen die met hun schip, hun tijd en hun geld klaar staan om een wildvreemde de dag van zijn leven te bezorgen, met woorden is dit niet te doen en ik hoop dat zij dit begrijpen.De terugreis naar Dordrecht gaat uiteraard gepaard met files maar wat kun je anders verwachten als je in spitstijd langs Utrecht moet. Na nog een hapje gegeten te hebben in mijn bijna thuis huis (zoals het genoemd wordt) is het ook tijd om afscheid te nemen van het team van Ambulance wens. Ook nu zet mijn dank zich om in emotie want ik weet echt niet wat te zeggen tegen deze fantastische mensen die er alles voor over hadden om mij en mijn kinderen een prachtige dag te geven. Ook namens mijn kinderen dank ik het team van Ambulance Wens en Vaar Wens.

Pleun.