Drie politiepensionada op het water. 

 

Op donderdag 17 mei 2012 is Jan ingegaan op een uitnodiging van Kees Veldboer van de Stichting Ambulancewens om een dagje mee te varen met de Stichting Vaarwens. Het contact tussen Kees en Jan vloeit voort, hoe wrang kan het zijn, uit het feit dat Jan na zijn pensionering al enige tijd chauffeur was op een van de ambulances van de stichting van Kees. Al vanaf medio 2011 kampt Jan met een onverklaarbare vermoeidheid en benauwdheid. Diverse onderzoeken in het ziekenhuis in Woerden en later in het UMC in Utrecht gaven aanvankelijk geen uitsluitsel over wat nu de oorzaak was van de klachten van Jan. Totdat hij zo’n 8 weken geleden in het UMC de onheilsboodschap te horen kreeg dat hij leed aan ALS. Dan stort de wereld toch in. Voor Jan zelf, zijn echtgenote, kinderen en kleinkinderen, maar ook voor zijn familie en vrienden. Dan raak je overmand door verdriet en ontstaat er een gevoel van machteloosheid, waarbij je je voortdurend afvraagt, hoe hier mee om te gaan. Hoewel er dagen zijn dat Jan het erg moeilijk heeft, probeert Jan zoveel als mogelijk de dingen te blijven doen, die hij al deed. En ook nu is hij ingegaan op deze uitnodiging van Kees.

En als de zon zich dan even niet liet zien en Jan wat koude voeten kreeg, had het gastgezin gewoon een elektrische voetenwarmer in huis.

Die donderdag vertrokken wij dus vanuit Maarssen naar de Noorder IJdijk in Amsterdam, waar de boot lag aangemeerd, zonder dat wij ons een voorstelling konden maken van wat de dag ons zou brengen. Een loodsboot, het Markermeer? Verrast waren wij te ervaren hoe hartelijk en warm wij op de dijk bij de haven al werden ontvangen door Evert Stel en Inge de Graaf van de Stichting Vaarwens. Verrast te zien met welk gemak Evert, Jan in rolstoel, de steile trap naar de steigers af droeg en hem  naar de boot reed. De kennismaking en instructies op het achterdek door Evert maakte dat wij ons al heel snel thuis voelden. Bleken Evert en Inge geen vaste woon- of verblijfplaats te hebben, want de boot, de Meander V, is hun woning. Een natte woon- of verblijfplaats dus eigenlijk. We waren te gast bij Evert en Inge en mochten overal zijn waar we wilden zijn en alles doen wat wij wilden doen. Alleen het toiletpapier was op rantsoen gezet. Als de afvaart al indrukwekkend was, hoe was de vaart dan verder. Nou fantastisch om even de zinnen te kunnen verzetten en een klein stukje van Nederland te te kunnen zien vanaf het water. Plaatsen en plekken, waar je normaal over snelwegen hard aan voorbij rijdt. Een groot deel van de dag heeft het weer ook meegezeten en hebben we heerlijk op achter en voordek kunnen relaxen. En als de zon zich dan even niet liet zien en Jan wat koude voeten kreeg, had het gastgezin gewoon een elektrische voetenwarmer in huis.

Na de lunch werden we door Evert nog gewezen op de boeken, die hij heeft geschreven en werden we uitgenodigd om deze aan te schaffen. Dat deden we ook en we kozen allen voor het boek: “Wie vaart, beleeft”, korte verhalen van Evert over zijn belevenissen op het water. Tijdens het afmeren hebben we nog overwogen om het boek terug te geven en ons geld terug te vragen, want had Evert tijdens de vaart niet al zijn verhalen al verteld?  Een indruk, die wij even hadden, maar dat was natuurlijk niet zo en bovendien kwam de opbrengst van zijn boeken ook weer ten goede van de Stichting Vaarwens.

Hoe zouden we deze dag nu kort moeten omschrijven. “We hebben gevaren en geweldig beleefd.”  Vreselijk bedankt.

Jan en Tineke Bos, Frank en Joke Zollner, Arie en Willemien Bos