Ons aller leven hier op aarde is eindig! Het zal iedereen op verschillende manieren overkomen en niemand weet tevoren hoe. Het proces is onberekenbaar en onvoorspelbaar en onomkeerbaar, maar dat het eens gaat komen, is een vaststaand feit.

Onze gaste van vandaag is een Drents schipperskind en ze verkeert in de nadagen van haar leven en het einde nadert. Ze wil heel graag nog één keertje het water en de scheepsmotor ervaren zoals ze dat uit haar jonge jeugd kent. Het moet vandaag een feest van herkenning worden…

-

De zon schijnt en de wind heeft rust gevonden, kortom, prachtige omstandigheden voor een vaardag om de zo gekoesterde herinneringen aan een ver verleden op te roepen. De Meander V wacht geduldig op haar gasten en Evert en vrijwilliger Marion staan klaar voor ontvangst. De auto arriveert na een flinke rit vanuit Nijmegen en Corrie haar ogen worden groot als ze water en schepen ziet liggen. We verwelkomen het gezelschap, gaan aan boord, drinken koffie en dan worden de motoren gestart. Corrie haar ogen veranderen op slag van een verbaasde blik naar een blijde blik en de trossen gaan los…

-

Traag schuift de Meander V over de Gouwzee met in haar kielzog het ruisende water en het brommen van de diesels. Corrie haar ogen uiten momenten van intens genieten en wij genieten mee. We meren aan in Volendam en genieten van een heerlijke lunch. Corrie hoeft de wal niet op, ze wil liever varen, dus gaan we weer los. Voordat we gaan varen geeft ze aan dat ze graag in de stuurhut wil kijken en bij de schipper zitten. Evert pakt de rolmaat en kijkt of de grote rolstoel op de lift past. “Het ken net!” lacht hij en even later gaat Corrie met rolstoel en al de stuurhut in. Evert heeft snel een podium in elkaar gezet en dan staat ze met prachtig uitzicht achter de schipper en geniet.

-

We passeren de vuurtoren van Marken en komen tot vlakbij, waarna we weer huiswaarts varen. We zien Corrie moe worden, maar ze wil er niet aan toegeven en vecht om alles mee te kunnen blijven maken. Terug in de haven maken we naast de Meander V nog een foto en nemen het onverbiddelijke afscheid.

“Dit was wat ik nog graag wilde lieve mensen. Dank daarvoor!” lacht Corrie dankbaar en iedere gaat zijns weegs.

-