Vaarwens 948 op 08-11-2021
Onze Nel!
Als ’Auteur Vaarwens’ weet ik altijd wel woorden te vinden om een verslag van een wensdag te maken, want ik heb het al honderden keren gedaan, maar nu ontbreekt het me aan de juiste woorden… het gaat vandaag namelijk om ‘onze Nel’!
Al jaren achtereen maken we prachtige vaardagen met behulp van onze vrijwilligers, waarvan Nel en Henk boots en gastvrouw van het eerste uur zijn. Hoe vaak kwamen ze niet bij Evert en Inge aan boord op de Meander V om samen iemand een onvergetelijke dag te schenken, en nu is ‘onze Nel’ zelf de ‘wens gaste’!
Begin deze zomer stonden Nel en Henk nog dapper paraat in Amsterdam (zie foto hiernaast) om met de nieuwe MS Vaarwens te assisteren als boots en gastvrouw tijden een wensvaart, en nu is ze zelf als hoofdpersoon aan boord omdat ze nog zo graag één keertje wil varen… het is niet te bevatten!
Gedurende de zomer begon Nel te kampen met vermoeidheidsklachten en al snel bleek dat de sluipmoordenaar ook haar gevonden had en zich in rap tempo in haar hele lichaam had ingenesteld. Moedig als Nel is, met een enorme dosis levenswil en opportunisme ging ze dapper de strijd aan, maar het was een ongelijke strijd! Een half jaar later blijkt dat ze de strijd heeft verloren en de mannen in de witte jassen kunnen niets meer voor haar doen. Toch wil ze nog één keer varen en afscheid nemen van háár Amsterdam.
We moeten opschieten, want de tijd dringt. Inge regelt de SAW en de Vaarwens is vrij, dus de eerstvolgende dag plannen we in. Vandaag was het al zo ver!
Een waterig zonnetje begeleid Inge en Evert onderweg naar Amsterdam, waar ook dagschipper Onno aanwezig is om het schip klaar te maken voor een heel bijzondere vaarwens. Even later verzamelt zich een groepje mensen op het havenhoofd. Dat blijken allemaal naasten van Henk en Nel die haar willen uitzwaaien. Dan komen Jan en Jan aan met de ambulance, waarin Henk, Nel en dochter Marloes vertoeven. De deuren gaan open en het is voor Inge en Evert even heel onwerkelijk om te zien dat er nu geen vreemde uit komt, maar ‘onze Nel’, onze allerliefste vrijwilligster! De kinderen zijn ook aangekomen en het wordt een emotioneel weerzien met tevens een stukje afscheid…
We gaan aan boord en Evert, noch Onno hoeft een welkomstwoordje te doen, want Nel en Henk kennen het protocol van voor tot achter, dus maken we een vaarplan en dan gaan de trossen los. Nel wil graag de Amstel op, dus gaat het mastje plat en duiken we de stad in. Schipper Onno heeft gebeld met de brugwachters en ze weten welke ‘lading’ we vandaag vervoeren, dus is er niet één brug waarop we hoeven te wachten… Geweldig! Nel heeft al zo vaak ervaren dat onze vaargasten een zogenaamde ‘vaarwensboost’ krijgen en nu ervaart ze hem zelf. Ze lacht, geniet, zwaait tegen alle voorbijgangers op de kade al was ze de Koningin en ze krijgt blosjes op haar wangen. Ontroerend mooi om te zien.
Henk heeft het af en toe moeilijk en wordt liefdevol opgevangen door zijn kinderen. Wát een hecht gezin, wát een liefde, wát een warmte onderling! Machtig om te zien dat iedereen elkaar steunt, bemoedigt en opvangt. Dát is het leven…
Al varende genieten we van de lunch die Inge opgediend heeft en er heerst een bijzondere ontspannen sfeer aan boord. Dit is wel het leven, dit is wel samen delen, want we zijn allemaal bezoekers van deze tijd en deze plaats. We zijn voorbijgangers. Ons doel is hier observeren, leren, groeien en liefhebben. Daarna gaan we naar Huis. Nel gaat binnenkort - al is het veel te vroeg - naar Huis, en dat besef wordt deze dag met z’n allen gedragen.
Onderweg hebben we nog een mooie ontmoeting met de duwboot Alida, waarop onze vaarvrijwilliger Henri schipper is. We komen even langszij en Henk wisselt gedachten met Henri, want hij was de dagschipper bij één van de laatste wensen die Nel en Henk samen hem maakten. Het is zoeken naar woorden, want het is allemaal zo onwerkelijk… Dan keren we via een omweg door de Voorzaan terug naar de haven, waar alle kleinkinderen hun lieve oma op staan te wachten. Wederom breken we en niet alleen wij, ook de kleinkinderen weten de lading van de dag…
Samen maken we een foto bij de Vaarwens en maken ons klaar om afscheid van ónze Nel te nemen. Dat valt nog niet mee! Met een traan en een brok in onze keel knuffelen we onze lieve vrijwilligster vaarwel, maar het duurt nu voor het eerst in onze carrière veel te kort. We moeten loslaten en dat is nog wel een dingetje…
Vaarwel lieve lieve Nel en sterkte dappere Henk en familie…
Auteur Vaarwens
Onze Nel: † 15-11-2021
Met dank aan:
Dagschippers Onno, boots Evert en gastvrouw Inge voor hun inzet
Amsterdam Marina / Jachthaven Groep voor het beschikbaar stellen van de ligplaats
Bedrijven Kraanspoor voor de parkeergelegenheid gasten
Brandweerkazerne IJsbrand voor de parkeergelegenheid vrijwilligers
Stichting Ambulance Wens Nederland, Jan en Jan voor het ambulancevervoer
Brugwachters Amsterdam voor de geweldige vlotte brugbediening
en alle sponsoren die deze dag gratis mogelijk maakten...
Als ’Auteur Vaarwens’ weet ik altijd wel woorden te vinden om een verslag van een wensdag te maken, want ik heb het al honderden keren gedaan, maar nu ontbreekt het me aan de juiste woorden… het gaat vandaag namelijk om ‘onze Nel’!
Al jaren achtereen maken we prachtige vaardagen met behulp van onze vrijwilligers, waarvan Nel en Henk boots en gastvrouw van het eerste uur zijn. Hoe vaak kwamen ze niet bij Evert en Inge aan boord op de Meander V om samen iemand een onvergetelijke dag te schenken, en nu is ‘onze Nel’ zelf de ‘wens gaste’!
Begin deze zomer stonden Nel en Henk nog dapper paraat in Amsterdam (zie foto hiernaast) om met de nieuwe MS Vaarwens te assisteren als boots en gastvrouw tijden een wensvaart, en nu is ze zelf als hoofdpersoon aan boord omdat ze nog zo graag één keertje wil varen… het is niet te bevatten!
Gedurende de zomer begon Nel te kampen met vermoeidheidsklachten en al snel bleek dat de sluipmoordenaar ook haar gevonden had en zich in rap tempo in haar hele lichaam had ingenesteld. Moedig als Nel is, met een enorme dosis levenswil en opportunisme ging ze dapper de strijd aan, maar het was een ongelijke strijd! Een half jaar later blijkt dat ze de strijd heeft verloren en de mannen in de witte jassen kunnen niets meer voor haar doen. Toch wil ze nog één keer varen en afscheid nemen van háár Amsterdam.
We moeten opschieten, want de tijd dringt. Inge regelt de SAW en de Vaarwens is vrij, dus de eerstvolgende dag plannen we in. Vandaag was het al zo ver!
Een waterig zonnetje begeleid Inge en Evert onderweg naar Amsterdam, waar ook dagschipper Onno aanwezig is om het schip klaar te maken voor een heel bijzondere vaarwens. Even later verzamelt zich een groepje mensen op het havenhoofd. Dat blijken allemaal naasten van Henk en Nel die haar willen uitzwaaien. Dan komen Jan en Jan aan met de ambulance, waarin Henk, Nel en dochter Marloes vertoeven. De deuren gaan open en het is voor Inge en Evert even heel onwerkelijk om te zien dat er nu geen vreemde uit komt, maar ‘onze Nel’, onze allerliefste vrijwilligster! De kinderen zijn ook aangekomen en het wordt een emotioneel weerzien met tevens een stukje afscheid…
We gaan aan boord en Evert, noch Onno hoeft een welkomstwoordje te doen, want Nel en Henk kennen het protocol van voor tot achter, dus maken we een vaarplan en dan gaan de trossen los. Nel wil graag de Amstel op, dus gaat het mastje plat en duiken we de stad in. Schipper Onno heeft gebeld met de brugwachters en ze weten welke ‘lading’ we vandaag vervoeren, dus is er niet één brug waarop we hoeven te wachten… Geweldig! Nel heeft al zo vaak ervaren dat onze vaargasten een zogenaamde ‘vaarwensboost’ krijgen en nu ervaart ze hem zelf. Ze lacht, geniet, zwaait tegen alle voorbijgangers op de kade al was ze de Koningin en ze krijgt blosjes op haar wangen. Ontroerend mooi om te zien.
Henk heeft het af en toe moeilijk en wordt liefdevol opgevangen door zijn kinderen. Wát een hecht gezin, wát een liefde, wát een warmte onderling! Machtig om te zien dat iedereen elkaar steunt, bemoedigt en opvangt. Dát is het leven…
Al varende genieten we van de lunch die Inge opgediend heeft en er heerst een bijzondere ontspannen sfeer aan boord. Dit is wel het leven, dit is wel samen delen, want we zijn allemaal bezoekers van deze tijd en deze plaats. We zijn voorbijgangers. Ons doel is hier observeren, leren, groeien en liefhebben. Daarna gaan we naar Huis. Nel gaat binnenkort - al is het veel te vroeg - naar Huis, en dat besef wordt deze dag met z’n allen gedragen.
Onderweg hebben we nog een mooie ontmoeting met de duwboot Alida, waarop onze vaarvrijwilliger Henri schipper is. We komen even langszij en Henk wisselt gedachten met Henri, want hij was de dagschipper bij één van de laatste wensen die Nel en Henk samen hem maakten. Het is zoeken naar woorden, want het is allemaal zo onwerkelijk… Dan keren we via een omweg door de Voorzaan terug naar de haven, waar alle kleinkinderen hun lieve oma op staan te wachten. Wederom breken we en niet alleen wij, ook de kleinkinderen weten de lading van de dag…
Samen maken we een foto bij de Vaarwens en maken ons klaar om afscheid van ónze Nel te nemen. Dat valt nog niet mee! Met een traan en een brok in onze keel knuffelen we onze lieve vrijwilligster vaarwel, maar het duurt nu voor het eerst in onze carrière veel te kort. We moeten loslaten en dat is nog wel een dingetje…
Vaarwel lieve lieve Nel en sterkte dappere Henk en familie…
Auteur Vaarwens
Onze Nel: † 15-11-2021
Met dank aan:
Dagschippers Onno, boots Evert en gastvrouw Inge voor hun inzet
Amsterdam Marina / Jachthaven Groep voor het beschikbaar stellen van de ligplaats
Bedrijven Kraanspoor voor de parkeergelegenheid gasten
Brandweerkazerne IJsbrand voor de parkeergelegenheid vrijwilligers
Stichting Ambulance Wens Nederland, Jan en Jan voor het ambulancevervoer
Brugwachters Amsterdam voor de geweldige vlotte brugbediening
en alle sponsoren die deze dag gratis mogelijk maakten...
